‘සුමනෝ... කෙලී තාම ආවේ නෑ... වරෙන්කෝ පාර පැත්තට ගිහින් එන්න...’
නිවසට සැතපුම් තුනක් පමණ දුරින් පිහිටි ෆාමසියක සේවය කළ අවන්ති පියකරු තරුණියකි. සවස හයවන විට ෆාමසිය වසා දමා අඳුර වැටීමට පෙර පුරුද්දක් ලෙස ඇය නිවසට පැමිණියාය. බස්රථයෙන් බැස ඇළ ඉවුර දිගේ කිලෝමීටරයක් පමණ දුර ඇයට යෑමට තිබුණි. උපන්දා සිට යන එන මඟ පිළිබඳ ඇයට කිසිදු බියක් සාංකාවක් දැනුණේ නැත.
අවන්තිගේ මව බස්නැවතුමට වී ටික වෙලාවක් බලා සිටියත් ඇය පැමිණියේ නැත.
‘අම්මේ අක්කා තාම ආවේ නැද්ද’ අපි බලලා එන්නම්’
එතැනට පැමිණි අවන්තිගේ එකම සොහොයුරාද සමග යතුරුපැදියක නැගී ෆාමසිය බලා පිටත් වූවේය. එහි හිමිකරුවාගේ නිවස පිහිටියේ ද ෆාමසිය අසලය. අවන්තිගේ සොහොයුරා ෆාමසියේ හිමිකරුගෙන් අවන්ති ගැන විමසූවිට ඇය සුපුරුදු ලෙස සවස හයයි විස්සට පමණ පිටව ගොස් ඇත. එසේනම් සිදුවූයේ කුමක්ද? එදින රාත‍්‍රිය පුරා සොයා බැලූවද ඇය පිළිබඳ කිසිදු තොරතුරු සොයාගත හැකිවූයේ නැත. ගමම ගිනිගත්තාක් මෙන් රාත‍්‍රිය ගෙවී හිරු කිරණ පොළවට පතිත වන්නට විය.
ඇයට සිදුවූයේ කුමක්ද? ඇය තරුණයකු සමග හා ද වී පැන යන්නට ඇතැයි ගමේ අය සිතූහ. එහෙත් ඇයගේ මව වූ වයලට්ට නම් එසේ සිතන්නට හිත ඉඩදුන්නේ නැත. ඇය සිය දියණිය පිළිබඳ හොඳින් දැන සිටියාය. ඇයට කුමක්දෝ මහා ඛේදවාචකයක් පිළිබඳ හැඟීමක් පමණක් හිතට වදදෙන්නට විය.
කාලය කෙමෙන් කෙමෙන් ගෙවී ගියේය. අවන්තිගේ මතකය කාලයේ වැලිතලාවෙන් වැසී ගියේය.
මේ අතර කිසිවකු නොදත් තවත් එක් සිදුවීමක් විය. සමන්තගේ ත‍්‍රිරෝද රථයට ගොඩවූ නිමල් යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළේය.
‘මචං හවසට අඩියක් ගහමුද?
‘හවස හයර් එකක් තියෙනවා.’
හත විතර වෙනකොට මට එන්ඩ පුළුවන් උඹලා සෙට් වෙයන්’ සමන්ත පෙරළා පිළිතුරු දුන්නේය.
‘එහෙනම් ඉක්මනට ඇළ පාරේ කජු ගහ ළඟ බෝක්කුව ගාවට වරෙන් අපි එතැන ඉන්නවා.’ නිමල් ඔවුන්ගේ ගමටම එපා වූ පිළිලයක් විය. චණ්ඩිකම ඇඟට ගෙන මැරකම් හා කප්පම්වලින් ජීවිතය ගෙවූ කෙනෙකි.
රාත‍්‍රී අඳුර හතරවටින් ගලාගෙන යද්දී නිමල් ඇතුළු ඔහුගේ සගයෝ කජුගහ ළඟ බෝක්කුව අසලට වී බෝතලයක් හිස් කරමින් සිටියහ. වෙලාව රාත‍්‍රී හතයි තිහට පමණ ඇත. සමන්තගේ ත‍්‍රිරෝද රථයේ පැමිණිවේගයට තිරිංග තද කළත් එය නොපෙරළී බේරුණේ අනූ නවයෙනි.
‘මොකද බං...’
‘අරකි... අරකි...’
‘කවුද’
‘වයලට් නැන්දගේ කෙල්ල....’
‘ඉතින් කෙල්ලෙක්ව දැක්කේ අදමද ඔච්චර ගැහෙන්නේ...’
‘නෑ... බං... මම කෙල්ලෙක් තනියම යන හින්දා ඒකි ළඟ ත‍්‍රීවිල් එක නවත්තලා නංගී නගින්න කිව්වා. එතකොටයි මම ඒකිව දැක්කේ.’
‘මම ඇහුවා මෙච්චර කල් කොහෙද හිටියේ කියලා’
‘ඒකි අර රබර් කැලේ පැත්තට අත දික්කරා.... ඊට පස්සේ මම ආයෙ ඒ පැත්තට හැරෙනකොට ඒකි නෙවෙයි හිටියෙ. බලන්න බය හිතෙන මූණක්. ඊට පස්සේ මම පැනලා එන්න ආවා බන්’
වරෙන් යන්ඩ. අපි බලමු.’ ‘මටනම් බෑ... උඹලට ඕනේනම් ගිහින් බලපං’
නිමල් සහ ඔහුගේ ගෝලයකු ත‍්‍රීරෝද රථයක් ගෙන ඇළ පාර දිගේ මහා පාර ළඟටම ගියද තරුණියක් තියා කිසිවකු දැකගත නොහැකි විය. ඔවුන් යළි ත‍්‍රිරෝද රථය හරවාගෙන පැමිණියේය.
මූට බොන්නත් කලින්ම වෙරිවෙලාද කොහෙද? ගමේ උන්ව බය කරන්ඩ ඔය කතාව එකෙක්ට හරි කියලා තිබ්බොත් මම උඹව මරලා දානව දැන ගනින්’
නිමල් සමන්තට පැවසුවේ තර්ජනයක ස්වරූපයෙනි. කෙසේහෝ එදින ? වන තෙක්ම ඔවුහු බෝතල් දෙක තුනක්ම හිස් කළහ.
ඇළ පාරේදී සමන්ත අවන්තිට බිය වූ ආරංචිය ඔහු ගමේ උදවියට නොපැවසුවත් ඔහුට වැඩි දිනක් සඟවාගෙන සිටිය නොහැකිවිය. ඇළ පාරේ රාත‍්‍රී කාලයේ ගමන් කළ ත‍්‍රිරෝද රථ කිහිපයකම ගමන් කළ තරුණයන් අවන්තිට බියවීමත් සමගම ඒ ආරංචිය ලැව් ගින්නක් සේ ගමපුරා පැතිර ගියේය.
ඇය ඇත්තෙන්ම මිය ගොසින්ද?
නැත්නම් ඇළ ඉවුරේ හොල්මන් කරන්නේ කවුද?
කෙසේ වුවත් ඉන්පසුව රාත‍්‍රී කාලයට ඇළ පාරේ ත‍්‍රිරෝද රථ ගමන් කිරීම නතර විය. එයට හේතුවූයේ ත‍්‍රිරෝද රියක් ඇළට පෙරළී එහි ගමන් ගත් අයකු මිය යෑමයි.
එදින වැසි බර දිනයකි. සුපුරුදු ලෙස හන්දියේ සඟයකු සමග කජු ගස යට බෝක්කුව අසලට වී අරක්කු බෝතලයක් හිස්කළ නිමල් රාත‍්‍රී දහයට පමණ නිවස බලා යෑමට පිටත් විය. එදින ඇළ පාර මීදුමෙන් වැසී තිබුණි. සෙමෙන් සෙමෙන් ඉදිරියට ඇදෙන ත‍්‍රිරෝද රථයේ මලානික එළියෙන් මාර්ගය මැද සුදු පැහැති ඡුායාවක් ඇති බව ත‍්‍රිරෝද රථය පැද වූ සුරංග මල්ලී හොඳින්ම දුටුවේය. එහෙත් ඒ ගැන යළි සිතන්නට ද ඔහුට වෙලාවක් නැත. පිහියක් අමෝරාගෙන ලේ පෙරෙමින් ත‍්‍රිරෝද රථය දෙසට එන අවන්තිගේ හොල්මන ඔවුන් දෙදෙනාම හොඳින් දුටුවේය.
‘මචං ඕකිගෙ ඇඟටම වාහනේ කපපං’
නිමල්ට කිව හැකිවූයේ එපමණකි. සුරංග ති‍්‍රරෝද රිය ඇය දෙසටම කළේය. ඇළේ බැම්මෙන් පෙරළී ගිය ති‍්‍රරෝද රිය වතුරේ ගිලී යන්නට වැඩි වෙලාවක් ගතවූයේ නැත. සුරංග ගොඩට ආවේ කෙසේදැයි කියා හෝ ඔහුට මතක නැත. එහෙත් පරිසරය දෙදරවමින් ඇසුණු ගැහැනියකගේ සිනාහඬ නම් ඔහුට තවමත් මතකය. නිමල් ත‍්‍රිරෝද රිය තුළ සිරවී මියගොස් සිටියේය.
සති කිහිපයක් පමණ ගෙවී ගියේය. පිට ප‍්‍රදේශයක සිට පැමිණි ත‍්‍රිරෝද රථයක් ඇළ පහර අසල නතර විය. ඒ ඔහුගේ ශාරීරික අවශ්‍යතාවයක් උදෙසාය. ඔහු යළි ත‍්‍රිරෝද රථයට පැමිණෙන විට තරුණියක් එහි වාඩිවී සිටියි.
‘අයියේ ඇළ පාරට යන්න පුළුවන්ද?
‘නංගි මම මෙහේ නෙවෙයි’
‘අර ඈත එළිය පේන ගේ ගාවට’
‘පාර හොඳයි ද?’
‘මේ පාර කෙළින්ම යන්නේ එතැනට’
ඔහුට මතක ඔහු එතැනින් පිටවූ මොහොතය. ඔහුට සිහිය එනවිට ඔහු සිටියේ රබර් වත්තක් මැදය. ඔහුගේ වාහනයේ යතුරද නැත. වාහනය එතැනම දමා ඔහු ගමට දිවගියේය. පසුදා උදේ ගමේ මිනිසුන් සමග ඔහු පැමිණියේය. ත‍්‍රිරෝද රිය වූ තැන අලූතෙන් වසා දැමූ පස් ගොඩකි. ඒ මත යතුර ඇත. ගමේ මිනිසුන් වළ හාරා බැලූ කළ එතැන කුණුවී ගිය අවන්තිගේ නිරුවත් මළ සිරුර විය. දඬුවම් හිමිවූයේ ඇයව ¥ෂණය කර මරාදැමූ පුද්ගලයාටද? එය තවමත් අභිරහසකි.
👇👇👇 අපගේ android app එක(Click Image) 👇👇👇
0 comments:
Post a Comment