සමන්...... මා පොඩි කාලේ සිට එකට සිටි මිත්‍රයාය. ඉතාමත් ප්‍රසන්න මුහුනක් තිබු ඔහු හා මම යාලුකම ගෙන ගියේ අපේ පවුල් හා එකට බැදිමෙන්. එක ලෙස ඇදීම, එකම පන්තියට යෑම, එකම බෑග් දෑමීම අපි ගොඩක් ප්‍රිය කලේ එක කුසින් මෙලොව එලිය නොදැකුවත් එකි නෙකාට ඇති සහෝදර කම නිසාය.
මාගේ වේගය අඩු කර ධාවනය කලේ වරුසාව නිසාවෙන් නිසාම නොව බණ්ඩාරවෙල මාරගය මා හට හුරුපුරුදු නොවුනු නිසා බැවින් ය. මේ වන විට මා ගමන් ගන්නේ වෙන ලෝකෙක බව මා හට වැටහුනේ සමන් සමග මෙම පාරේම ඉතාමත් වේගෙන් ඔහු සමග ඇදී ගිය අයුරු මා මාතකයෙන් ගලා ඇවිත් සීතල වැහි බිංදු වලට වඩා මගේ මුව කදුලින් උණුසුම් වූ බැවින්.
සමන්ගේ පියා ගුරුවරයෙක්. නොසිතු ලෙසම පත්වීම් මාරුවමක් ආවේ සමන්ගේ පියා හදාගත් ඉල්ලීමක්ද නැත්නම් මෙය ඔහුට අහම්බෙන් හම්බ උනාදැයි කවුරුත් සිතමින්. මන්ද සමන්ගේ පියාගේ ගම බණ්ඩාරවෙල යැයි කවුරුත් නොදන්නා රහසකි. මේ ඔහුව දකින අන්තිම වතාව යැයි මට සිතුනත් ඔහු බණ්ඩාරවෙල ගිය පසු මා නිවාඩුවට එහි යන විට මට දැනුනේ මගේ යාලුවා කොළබින් එපිට ලෝකයක් මට පෙන්නුවා මෙනි.
"මොකාද මේ පාර හදපු එකා" එසේ කියා ගත් මා වඩාත් ප්‍රිය කල සුන්දර බණ්ඩාරවෙල පාරට බනින්න වූයේ වංගු සහිත පාරක වැස්සේ තෙමී සීතලේ යන නිසාමත් නොවන බව මම වඩාත් හොදට දන්නා කරුණකි.
කාලය ගමන් කිරිමත් සමග අපි පාසල් අධ්‍යාපනය නිමා කර සැලසුම් ගිල්පය වෘත්තීය කරගත් තරුනයන් දෙදෙනෙකු විය. එසේම නිවාඩු සදහා පවුලේ අය සමග සමන්ගේ නිවස බලා යෑම කවදාවත් අමතක කිරීමට නොහැකි පුරුද්දක් ලෙස මාගේ ජීවිතයේ ඇලී ගොස් අවසානය.
වංගු සහිත මාර්ගය පසු කර ඇදෙන මා ලොරියක වැදී නොවැදී ගියේ රියදුරාගේ මෑණියන් මතක් කරන ගමන්. මේ වගේ කාළකන්නියෙක් වෙන්නැති එදාත් එන්නේ ඇත්තේ.. මා නොදැණීම දිග සුසුමක් හෙලුණි.
මා කාර්ය බහුල ජීවිතයක් ගත කලේ ඉඩම් කට්ටි කර නිවාස තනා දෙන ආයතනයක් විසින් මා හට දෙනු ලැබූ කොන්ත්‍රාත්තුව හේතුවෙනි. මා මේසයට බරවී නවීන පන්නයේ නිවසක් සිතමින් අවස්තාවේ දුරකතනය නාද විය. අම්මා යැයි දැකීමෙන් මගේ සිතට පහසුවක් දැනුනේ ඇයට හොද අදහස් ඇති නිසා වෙනි.
මම - කියන්න අම්මේ..
අම්මා - (ඈ ඉකි බිදි)
මම - අම්මේ ඇයි කතා නැත්තේ අඩනවද ඔය. මොකක්ද ප්‍රශ්නේ.
අම්මා - පුතේ ........
මා මේ වන විට දැන ගෙන ඉවරයි මේ සුභ ආරංචියක් නොවන බව
අම්මා - සමන් අපිව දාලා ගිහින් පුතේ...
ඔව් මගේ යාලුවන් සමන් යතුරු පැදියේ නිවස බලාම් ල් එන විට ලොරියක වැදී ජීවිතයෙන් සමුගෙන සිටි. මා මේ කතාවා පටන් ගත්තේ ඔහුගේ හත් දවසේ දානයට අවශ්‍යය බඩු කිහිපයක් පන්සලෙන් ගැනීමට ඇති වුවමනාව මතය.
කතාව එතැන් සිට
එක පැත්තකින් කන්ද, එක පැත්තකින් ප්‍රපාතය, පාර පුරා මීදුම, එහෙත් මේ ගමන මා කෙසේ හෝ යා යුතුයි.
"මේක තමයි තැන" මා එසේ සදහන් කලේ මගේ යාලුවා මෙලොව අතහැර ගිය ස්ථානය මා අදුරගත් නිසාය. ඇයි උබ අපිට මෙහෙම කලේ සිතා මා ඇදුනේ කම්පා වෙමින්. මීටර් 100 ඇදුනු මා යතුරු පැදියේ එලිය දුටුවේ බෑගයක් අතේ තබාගෙන සිටින තරුණයකි. මෙම රෑ මෙසේ සිටින්නේ ඇයි? මොහු කවුද? මගේ සිත ප්‍රශ්න දහසක් මැද්දේ ගැස්සෙන්න විය.
"නවත්තන්නේ නැතුව යමන්. ඔය හොරු සෙට් එකක් ඉන්නේ මංකොල්ල කාරයෝ" මගේ සිත මට දෝංකාර දිය. මම ඉතාමත් වේගයෙන් ඇදුනේ පස්සවත් නොබලා. ඒත් මගේ සිතට මෙලෙස සිතුනේ කොහොමව මන් කොහොමව දන්නේ මේ හොරුද? නැත්නම් අහිංසක මනුස්සයෙක්ද කියා. මා මගෙන්ම ප්‍රශ්න නැගීය.
සිතට නැගුණු ප්‍රශ්න දහසක් මැද්දේ මා මේ කුමක් කර ගත්තදා කියා මට සිතුනේ සමන්ගේ හඩ ඇසීමත් සමගය,
"දිනුවා මම සමන්" මගේ කන් ලගින් කවුරුන් හෝ කෙදිරි ගාන්න විය. මෙවැනි සීතලක මට වතුරකට බැස්සත් මැවැනි සීතලක් එහි නොතැබිය හැකි බව මට වැට හුනි.
"පස්ස බලන්න එපා ඔහොම යමන්" මන් කරන්නේ කුමක් දැයි නොසිතා නිහඩ වී දෙයියන්ට යදින්න විය.
"උබ පහුකරන් ආව මංකොල්ල කාරයෝ පස්සෙන් එනවා උබට මන් පාර කියන්නම් එහම යමන්" මා කිසිවක් නොකියන්නේ ඇයි දැයි මට නොතෙරේ.
"ඔතනින් පහලට තේ වත්ත මැදින් දාපන් එතන තියෙන්නේ කනත්තක්" මෙතෙක් වෙලා නිහඩ සිටි මා ඒ වචන් පෙලත් සමග "තොට ඕනේ මාව මරන්නද යකෝ" කියා ඇසුවේ මා මග හසුරුවන අද්භූත කට හඩ මග ඇරිය යුතු නිසාය.
"මට තෝව මා ගවට ගන්නවනම් මන් ගනවා ට්ජොට කියන්නේ නෑ එකට කල් තියනවා උබ මන් කියපු දේ කරපන්"
ඒ අනට මා යටත් වියහොත් මාගේ මරණය විය හැකි යැයි සිතු මම කෙලින්ම යෑමට තීරනය කලහ.
එහෙත් සිදු වුයේ අහම්බෙකි යතුරු පැදිය හැඩලය පහලට හැරවුනේ එසේ කලේ මන්ද? නැත්නම් ඔහුද? එන්ජිම නැවතුනි. ලයිට් නිවි ගියේය. මා අසරන වුන හැගුමක් ජීවිතයට දැණුනේ මගේ අන්තිම මොහොතද කියා සිහි කරමින්ය.
"සද්ද නොකර ඉදපන් උඩ පාරේ ජීප් එක ගියාට පස්සේ උබ ගෙදර පලයන් උන් ඉස්සරහා නවත්තගෙන ඉන්නවා. මන් උබ එක්ක ගෙදරටම එනවා පිටි පස්ස නොබලා එලවපන්"
හිතේ තිබු අසරණ කම මැකී ගියේ ජිප් රථයක් ඇදී ගිය පසුවයි.
"උබ සමන්ද" මා මෙසේ විමසුවේ ජිවිතේ බේරු කට හඩට පින් දෙමින්
"ඔව් සමන් තමා මම වාහනේ ගනින් වෙලාව වටිනවා උබට" තර්ජනාත්මකව කියූ කට හඩෙහි මා හට මිතුරු බවක් පෙනුනේ නැත.
උබ ගෙදරට යනකන් පිටි පස්ස බලන්නේ නැතුව යමන් මෙසේ ඇසු කට හඩට අවනත් වූ මා ඉදිරියට ඇදුනෙමු.
නිවසට ලං වූ මා ඇයි මාහට පස්ස නොබලන ලෙස බල කෙරුනේ ඇයි දැයි සිතා දැන් බිය වීමට කරුණක් නොමැති හෙයින් පැති කණ්ණාඩියෙන් පිටු පස බැලීය.
"සමන්......" විරූපී මුහුනක් සහිත මා පිටි පස අසුනේ වාඩි වී සිටියේය..
👇👇👇 අපගේ android app එක(Click Image) 👇👇👇
0 comments:
Post a Comment