මේ සිරිපා සමයයි ... වසරක් පුරා බදුල්ල උඩුවර ප්‍රදේශයේ සේවය කල නිසා හමුවූ මිතුරු කැලක් සමග සිරිපා කරුණා කිරීම ට බොහෝ කල් සිට සැලසුම් කලත් එය සැබෑවක් වූයේ මේ වසරෙදි ය..
" උබ බදුල්ල ට වරෙන් අපි එහෙන් සෙට් වෙන්නම්" මිතුරන් ගේ කීමට අකමැත්තෙන් වුවත් එකග වීමට උනේ කොලඹ සිට ඒ නඩයට එක් වන එකෙම කෙනා මම නිසාවෙනි මට කෙලින් ම හැටන් වලින් බැසීම කල හැකි වුවත් මිතුරන් නොමැති විනෝද ගමනකින් පලක් නැති නිසා බදුල්ල දී ඔවුන් හා එකතු වීමට තීරණය කලෙමි..
උදෑසන බදුල්ල ට ලගා වීමට මට කොලඹ බදුල්ල රාත්‍රි තැපැල් දුම්රියෙන් ගමන් කිරීමට සිදු විය... සෑම සතියකට වරක් දුම්රියෙන් බදුලු ගමන් කල බැවින් මේ ගමනේ නුහුරු බවක් මට නොතිබිණ. නමුත් පැය 10ක 12ක ගමන් කාලය මතක් වන විට හිතට ආ අප්‍රසාදය මග හැර ගත්තෙ පසුව දා යෑමට නියමිත ගමන ගැන සිහිපත් කිරීමෙන් පමනකි...
රාත්‍රි 8.10 වන විට දුම්රිය ට ගොඩ වූයේ 2 න පන්තියේ ප්‍රවේශ පත්‍රයක් ලබා ගත් පසුව ය. සිරිපා සමය නිසා බොහො මගීන් ඇතැයි සිතුවත් මෙ වන විට මා සිටි මැදුරේ සිටියෙ ගනන් කල හැකි තරම් සුලු පිරිසකි. නමුත් ඔවුන් ද වැඩි දුරක් යන අය බව සිතා ගැනීමට අපහසු වූයේ නැත.
මැදුරේ කොනකට වන්න ජනේලයක් ලග අසුනක් අල්ලා ගෙන ගමන් මල්ල ආරක්ෂා වන පරිදි අසුනේ කොනෙන් තබා එයට තද වන ලෙස ඉදගත්තේ
" රෑ කෝච්චියේ පරිස්සමෙන් හොරු ඉන්නවා ද දන් නෑ " යැයි අම්මා දුන් උපදෙස් මතක් වු නිසාවෙනි.. ගමන් මල්ලෙ වටිනා කිසිම දෙයක් නොතිබුනත් පාන්දර එන ඇග ගල් කරවන සීත්ලෙන් බේරීමට ඇති සීත ඇදුම් වල වටිනා කම රුපියල් සත වලින් මැනිය නොහැකි බව දන්නේ දවසක් හෝ රාත්‍රි දුම්රියෙන් ගමන් කල අයෙක් පමනකි ....
ගමන අරම්භ විය.. ජන්ගම දුරකථන ය ගෙන earphones සම්බන්ධ කර පසුපස අසුන ට බර වූයේ සුභ ගමන් යැයි මටම කියා ගනිමිනි. මියුරු ගීත සමග කල්පනා ගොඩක තනි වුනේ මා සිටින්නෙ දුම්රිය තුල බව ද අමතක කරමිනි.
කෙමෙන් කෙමෙන් වේලව ගත් විය දුම්රිය ස්තාන පසු වන විට දුම්රිය මැදුර ද ටිකෙන් ටික හිස් විය. ඉතිරි වූයේ තම රැකියාව ගැනත් දේශපාලනය ගැනත් විටින් විට තර්ක කල පිරිමින් කිහිපයක් පමනකි ඔවුන්ගේනුත් එකා දෙන්නා සමුගන්න බව මට අසිනි. නැවතත් නින්දට වැටිණි ....
නැවත මා ඇහැරුනේ නුහුරු ඉරියව් වෙන් නිදා ගැනීමෙන් අති වූ පාද හිරිවැටීම නිසාවෙනි.. මදක් හිරි ඇර ගන්නා අටියෙන් ඉදිරියේ ඇති දොරටුව වෙත ගමන් කලේ " දැන් කොහෙද දන් නෑ " යැයි සිතෙන් කියා ගනිමිනි.
මද වෙලා පා පුවරුවේ සිටගෙන යලි අසුන වෙත ගමන් කරන විට දුම්රිය මැදුරේ පාලු බව හොදින් දැනෙන්නට විය. "හ්ම්ම් මන් විතරයි " කිය ගනිමින් අඩියක් ඉදිරියට තැබූ මගේ හිත ගැස්සී ගියේ මගේ අසුන ට අසුන් 2ක් ඉදිරියේ වාඩි වී සිටි කාන්තාව දැකීමෙනි. ඇය සිටියේ ඇගේ දෙපා ද අසුන මතට ගෙන වකුටු වී සීත්ලෙන් බේරීමට මෙන් රෙද්දකින් ශරීරය වෙලා ගෙනය. කෙස් වැටියෙන් මුහුණ වැසී තිබුන නමුත් ඇගේ එක් පාදයක කොටසක් නිරාවරණය වී තිබූ නිසා ඇය තරුනියක් බව වටහා ගැනිමට අපහසු නොවිනි.
"මේ රෑ තනියම කොහෙ යනවා ද මන්ද" කියා සිතා නැවත මගෙ අසුනට ගොස් මියුරු ගීතයකට සවන් දෙමින් දෑස් පියා ගතිමි.
earphones ඇබ 2 නිසා දෙකන් රිදීම හේතුවෙන් නින්දෙන් නැගිට ඒවා මගෙ ගමන් මල්ල වෙත ඔබා ගතිමි. නමුත් මගෙ දෙසවන් වලට පාලුවක් නොවුනි... ඉතාමත් සුමිහිරි හඩකින් තරුනියක් කොමල කරන හඩත් ... පෙම් බස් දොඩන හඩත්.. සිනා සෙමින් සතුටු වන හඩත් මට ඉදිරියේ න් අසිනි..
"අර කෙල්ලගෙ කොල්ලා නැගල ඇති... "
කියා සිතමින් අසුන ට බර වී හිද ගත් මා ඒ මියුරු කටහඬ සමග කල්පනා ලොවක තනි වුනේ මා හැර ගිය මගේ පෙම්වතිය ගේ මතකයන් එකින් එක දිග හරිමිනි.. මටත් නොදැනී දෑස් පිය වී ඇත...
සීතල සෙමින් සෙමින් ගත වෙලා ගනිද්දී මගේ බෙල්ලත් කම්මුලත් කන් පෙතිත් හරහා රිද්මයට උනුසුම් සුලන් දහරාවක් දැනුනේ කවුරුන් හෝ මගෙ උරහිසේ හිස තියගෙන සිටිනවා මෙනි. මා ගැස්සී අහරුනේ දුම්රිය ට නගින අසහනකාරීන් සීහි විමෙනි. නමුත් කිස්වෙක් මා අසල නොවිනි බෙල්ල අල්ලා බැලු විට එයද උනුසුම් වී ඇත.... මූසල බවක් පාලු බවත් මැකුවේ රිද්මයට ඇසෙන යකඩ හඩත්. සුලන් කපොලු වක හෝ හෝ හඩත් පමනි.
හිත ගැස්සී ම නිසා නිදා ගන් නෑ යැයි තරයේ සිතා ගත්තත් ගමන් වෙහෙස නිසා නොකියාම ඇස් වැසිනි.. නමුත් ඒ වැඩි වේලාවකට නොවේ.
" මගෙ අයියේ ..... අයියේ ... ඔයාද මේ...."
අඩ නින්දෙන් වගේ ඇසුනු හඩින් මුලු ගතේම හිරිගඩු පිපෙන්නට විය.... නින්ද නිස එක් වරම ඇස් ඇරගත නොහැකි නමුත් කවුරුන් හො මා අසල සිටගෙන සිටිනු චායව දැක්කෙමි... හැකි ඉක්මනින් දෑස් පිහදා බැලු විට කිසිවෙක් නැත... බය උපරිම දැනෙන්නට විය කුමක් කරම්ද කියා සිතා ඉදිරියට ගියේ අර කෙල්ල සහ කොල්ල ඇති යැයි අනුමාන කරමිනි.. මා වැරැදි ඔවුනුත් නැත.. මා මැදුරේ තනිවී ඇත... ඉදිර් මැදුරු වල කවුරුන් හෝ ඇති " මෙතන ඉන්න බෑ වෙන තැනකට යනව" සිතා ගමන් මල්ල ගැනීමට ආපසු ගියෙමි බෑගය ඇතුල පරීක්ශ කර ජනේලයෙන් එලිය බැලුවේ මෙ කොහෙද යැයි සිතා ගැනීමට පලක් නැත ඝණ් අදුර පමනකි .... හ්ම්ම්ම් ආපසු හැරුනෙමි.. දෙවියනේ.... අර කෙල්ල මෙතන... හිටගෙන...
" අයියේ ..... මේ ඔයාද......" ඒ කෙල්ල අසුවේ එපමනකි මා ගල් ගැසී ඇත... උගුර කට වියලී ඇත කල යුත්තේ කුමක්ද... මේ කවුද .... තප්පර කිහිපය අතුලත දහසක් දේ හිතේ දෝන්කාර දුනි..
දුම්රිය බිං ගෙයකට ඇතුල් වුනි... සියලුම විදුලි පහන් නිවී ඝ්ණ් අදුරේ කිසිවෙක් නොපෙනී ගියා... මුලු දුම්රිය ම දෙවනත් කරමින්...බයාදු මුසල හඩකින්...
" අනේ... අයියේ .... මාව මරන්න එපා..... අයියේ ... අයියේ .... එපා... අනේ බේරගන්න.... "
යැයි හඩමින් දගලමින් සීතල සිනිදු දෑත් වලින් මගෙ අතින් අදී... මා සියලුම වැර යොදා නොසෙල්වී සිටිමට උත්සහ ගතිමි.. ඇගේ දෑත් ලිස්සා යනු දැනුනි.
"අනේ ....... අයියේ ...."
කීවේ එපමනකි මා ඇගේ ග්‍රහනයෙන් මිදීමත් සමග අදුරේ ම මා පසුපසට විසි විය.. හිස යමක වැදී අසුනට වැටිනි...
" ඒ ඒ බහින් නැද්ද මෙතනින් එහාට යන් නෑ"
කවුද ජනේලයෙන් අත දමා මට කතා කලා... ඉතා අපහසුවෙන් නැගිට්ටේ හිසේ වූ බර ගතිය නිසාවෙනි... මොකක්ද මට උනේ හීනයක් ද .. ම්ම්ම්ම් ඔලුව පසුපස ගෙඩි ගැසී ඇත... අනේ මන්ද ...
කල්පනා කරමින් දුම්රියෙන් බැස වේදිකා ව දිගේ ඉදිරියට අදුනෙමි...
" පවු සීදේවි කෙල්ලෙක්.. මුන්ට හෙන ගහන්න ඔනෙ"
අහම්බෙන් ඔය වචන ටික ඇසුනත් හැගුනේ මටම කියපු දෙයක් වගෙයි... තව ටිකක් ලගට ඇදුනේ මේ සංවාදය ට සවන් දීමට යි.
" ඇල්ල ට පස්සෙ දෙවනි බිං ගේ ඇතුලෙ තිබිලනෙ මිනිය ගත්තෙ .... පුදුමෙ කියන්නෙ සීරිලාවත් නෑ"...
" නෑ කවදද ??"
" ඊයෙ රෑ වෙලා තියෙන්නේ .. අද රේල් පීලි පරීක්ෂා කරද්දී හම්බෙලා තියෙන්නේ ""
මට ඇසුනේ එපමනකි ... සියල්ල සෙමින් ගමන් කරන්නාක් සේ පෙනුනි.. මගෙ හද ගැස්ම මටම අහෙන්න විය.. මට මුනගැසුනු තරුනිය ඇයද... කිසිවක් සිතා ගැනීමට නොහැකි ය.. ඇගේ පෙම්වතා ඇය ඝාතනයට පත් කලාද.. විලාප නගමින් ඉල්ලුවෙ ඇය බේරා ගන්නා ලෙසද .
" මේ අසරණ අත්භූත තරුනිය මට නැවත මුනගැසේවිද??.... නැතහොත්.... ඔබට මුන ගැසේවිද?.."
0 comments:
Post a Comment